شعر سنگ مزار

شعر سنگ مزار

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی‌تو به جان آمد وقت است که بازآیی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بیا که در غم عشقت مشوشم بی تو
بیا ببین که در این غم چه ناخوشم بی تو

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ز بازار محبت غم خریدم
خریدم غم ولیکن کم خریدم

همین داغی که حالا بر دل ماست
ندانم از کدام عالم خریدم

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

روزی که زیر خاک تن ما نهان شود

وآنها که کرده‌ایم یکایک عیان شود

یارب به فضل خویش ببخشای بنده را

آن دم که عازم سفر آن جهان شود

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ

اگر خود پادشاهی عاقبت هیچ

اگر ملک سلیمانت ببخشند

در آخر خاک راهی عاقبت هیچ

گویند که مرگ طرفه خوابی ست

این خواب گران گرفت ما را

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

فاتحه‌ای چو آمدی بر سر خسته‌ای بخوان

لب بگشا که می‌دهد لعل لبت به مرده جان

آن که به پرسش آمد و فاتحه خواند و می‌رود

گو نفسی که روح را می‌کنم از پی اش روان

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

شب است و آسمان را غم گرفته

سکوتم با نگاهش دم گرفته

شب است و کهکشانی در کنارم

ولی از دوری‌ات من بیقرارم

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

باورم نیست که دیگر نشـنوم آوای تو

یــا نبـینم روی مـاه و قامت رعـنـای تو

سالها سنگ صبورم بودی و هم صحبتم

بی تو رنگ یأس دارد منزل و مأوای تو

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

روزی درست مثل همین روزهای غم

گفتی بیا که دست‌های تو تنها نمی‌شود

حالا بیا و ببین که چه تنها و خسته‌ام/ بعد از تو هیچ وقت دلم وا نمی‌شود

می‌توان گفت چه تلخ!

یا چه سنگین و سیاه!

یا که افسوس و فغان و صد آه!

می‌توان در پی اندوه و غم رفتن آن یار رحیم!

صبح هر روز، به اندازه صد سال گریست!

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

چندی است آسمان دلم وا نمی‌شود

یک غم نشسته روی دلم پا نمی‌شود

احساس می‌کنم که دگر خاطرات تو

کنج خیال خسته‌ی من جا نمی‌شود

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

رفتی و از رفتنت

قلبم شکست

دیده و دل از غمت

در خون نشست

تا کی ز مصیبت غمت یاد کنم

آهسته ز دوری تو فریاد کنم

وقت است که دست از این دهان بردارم

از دست غمت هزار بیداد کنم

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ای کاش که جای آرمیدن بودی

یا این ره دور را رسیدن بودی

کاش از پی صد هزار سال، از دل خاک

چون سبزه، امید بردمیدن بودی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

وجودت را

بر ماندگارترین ستون خوبیها مینگارم

تا بدانی یادت برایم همیشه عزیز بوده

و تا همیشه عزیز خواهد ماند

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

جهانا بی‌وفایی‌ها نمودی

دمی با دل‌شکسته‌ها نبودی

عزیزی از عزیزان را ربودی

غم عالم به قلب ما فزودی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

نابهنگام اجل، فرصت بودن بگرفت

بلبلی را ز چمن، حین سرودن بگرفت

مهر تو، حک شده در قلب همه یارانت

کی توان خاطر تو، تا دم ماندن بگرفت

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آسوده آنکه رنج جهان را کشید و رفت

خشنود آنکه بانگ خدا را شنید و رفت

در حیرتم که عمر شتابنده چون گذشت

گویی نسیم بود که بر گل وزید و رفت

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

قصه درد تو را به که باید گفتن؟

ناله شام و سحر، را به که باید گفتن؟

روزها رفت و غم از سینه ما پاک نشد

این غم دیرگذر، را به که باید گفتن؟

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

قلبمان را به آتش کشیده

یاد آخرین کلام گرمش،

سینه را مالامال اندوه کرده است

و در میان موجی از ناباوری

در حسرت نگاه با محبتش می‌سوزیم

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

مرگ تو را چو داد گردون خبرم

خبرت نیست که یک باره چه آمد به سرم

کاش با قیمت جان، عمر تو می‌شد ممکن

تا دهم جانی و از بهر تو عمری بخرم

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

حیف شد از دست ما رفت آن عزیز

آن توانا

آن بزرگ

آن زنده یاد

کاش تا او زنده بود

می‌شنید از ما بزرگی‌های خویش

می‌شد از این گفتگوها نیز شاد

کاشکی جای سرود زنده‌یاد

در حضورش می‌سرودم زنده‌باد

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پدر آن تیشه که بر خاک تو زد دست اجل

تیشه‌ای بود که شد باعث ویرانی من

یوسفت نام نهادند و به گرگت دادند

مرگ، گرگ تو شد، ای یوسف کنعانی من

باز امشب ای ستاره تابان نیامدی

باز ای سپیده شب هجران نیامدی

شمعم شکفته بود که خندد به روی تو

افسوس ای شکوفه خندان نیامدی

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

خبر کوتاه و غیر منتظره بود؛

چهره خندان و دوست داشتنی او / رو به آسمان کرد و برفت

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

رفتی و از رفتنت قلبم شکست

دیده و دل از غمت در خون نشست

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

هر که آمد به جهان، اهل فنا خواهد بود

آنکه پاینده و باقیست، خدا خواهد بود

جهان ساقی، فلک ساغر، اجل می

خلایق جرعه نوش مجلس وی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

تا ابد جای تو در دیده ماست

سال‌ها گر گذرد یاد تو در سینه ماست

به پاس آن همه مهر و وفایت

حقیر است این محبت‌ها برایت

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بود سرتاسر عمرش به زبان نام خدا

همدمش حضرت زهرا و شفیع او رضا

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

سایه‌اش همچون پناهی بود و رفت

شانه‌هایش تکیه گاهی بود و رفت

شادی ما بود دیدار رخش

شادی ما یک نگاهی بود و رفت

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

چه غریبانه و ناباوروانه می روند آنان که دوستشان داریم

آنچه می ماند فقط خاطرات است …

و ما تنها تسلیم خواست پروردگاری

ای خدای مهربان آن گونه که شایسته اس

این عزیز را دوستش بدار و بیامرزش

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

رفتی و نیستی که ببینی چگونه در تنهایی خود پر میکشم

رفتی و صدای خنده هایت برای همیشه در گلوی خاک خشکید

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ما داغ فراق دیده بودیم

افسانه غم شنیده بودیم

اما غم تو جانگداز است

دردیست که قصه اش دراز است

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

گفتی تا شقایق هست زندگی باید کرد

شقایق هست تو نیستی چه باید کرد

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

همسفر در راه ماند..

زندگی سخت است…لیک..

در سفر باید بود…

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ز هجران تو پرپر می زند دل

، ز دل تنگی به هر در می زند دل

چو بلبل در فراق رویت ای گل

، به دیوار قفس سرمیزند دل

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

من آن شمعم که شبها در شبستان تو میسوزم

به ظاهر شاد و در باطن ز هجران تو میسوزم.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

یادش به خیر آن که در آغوش گرم من

عطری ز بوی پیکر نازش فشاند و رفت

در دامن خیال من از بزم وصل خویش

صدها نهال از گل و ریحان فشاند و رفت

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ز فراق هجر رؤیت غم سینه سوز دارم

پدرم -مادرم قسم به مهرت، نه شب، نه روز دارم

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

حافظا دیدی که کنعان دلم بی ماه شد

عاقبت با اشک غم کوه امیدم کاه شد

گفته بودی یوسف گم‌گشته بازآید ولی

یوسف من تا قیامت هم‌نشین چاه شد.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

وقت دل‌تنگی‌هایم، آغوشت را برای آرام شدن، ندارم

آری! همه وجودمی، ولی هیچ جای زندگی‌ام، ندارمت

و میان تمام نداشتن‌ها، باز هم با تمام وجودم، دوستت دارم

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

گوهر از خاک بر آرند و عزیزش دارند

بخت بد بین که فلک گوهر ما برده به خاک

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

امروز را برای بیان احساس به عزیزت غنیمت شمار

شاید فردا احساسی باشد اما عزیزی نباشد

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ای چرخ فلک خرابی از کینه توست

بیدادگری شیوه دیرینه توست

ای خاک اگر سینه تو بشکافد

بس گوهر قیمتی که در سینه توست

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

گلها همه سر ز خاک بیرون آرند

الا گل من که سر فرو برده به خاک

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ای سرخ گل، که باد ربودت ز باغ من

گفتی به باد خیره، چه بر باغبان گذشت؟

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

از خون دلم، دو دیده را، تر بکنم

این عمر، چگونه بی تو، من سر بکنم

در خاطر من، بهار بی‌پاییزی

من مرگ تو را، چگونه باور بکنم؟

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ای غائب از نظر که شدی همنشین دل

میگویمت دعا و ثنا می فرستمت

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

می شد بگویم نه ولی آخر، چیزی عوض می‌شد مگر با نه؟
سیلی زدم به صورتم صد بار، شاید خیالی باشد، اما… نه

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

تو می‌روی دگر این ایستگاه جای تو نیست
هوا مناسب پرواز شعرهای تو نیست

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دلت هوای سرودن نمی‌كند دیگر»
هوا هوای سرودن، هوا هوای تو نیست

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

رفتی تو و خوان شعر بی مائده ماند
گفتار و سکوت، هر دو بی فائده ماند

اسم و صفت و فعل گسستند از هم
دستور زبان عشق بی قاعده ماند

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

شعر سنگ مزار

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی دل بی‌تو به جان آمد وقت است که بازآیی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بیا که در غم عشقت مشوشم بی تو بیا ببین که در این غم چه ناخوشم بی تو

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ز بازار محبت غم خریدم خریدم غم ولیکن کم خریدم

همین داغی که حالا بر دل ماست ندانم از کدام عالم خریدم

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

روزی که زیر خاک تن ما نهان شود

وآنها که کرده‌ایم یکایک عیان شود

یارب به فضل خویش ببخشای بنده را

آن دم که عازم سفر آن جهان شود

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ

اگر خود پادشاهی عاقبت هیچ

اگر ملک سلیمانت ببخشند

در آخر خاک راهی عاقبت هیچ

گویند که مرگ طرفه خوابی ست

این خواب گران گرفت ما را

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

فاتحه‌ای چو آمدی بر سر خسته‌ای بخوان

لب بگشا که می‌دهد لعل لبت به مرده جان

آن که به پرسش آمد و فاتحه خواند و می‌رود

گو نفسی که روح را می‌کنم از پی اش روان

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

شب است و آسمان را غم گرفته

سکوتم با نگاهش دم گرفته

شب است و کهکشانی در کنارم

ولی از دوری‌ات من بیقرارم

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

باورم نیست که دیگر نشـنوم آوای تو

یــا نبـینم روی مـاه و قامت رعـنـای تو

سالها سنگ صبورم بودی و هم صحبتم

بی تو رنگ یأس دارد منزل و مأوای تو

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

روزی درست مثل همین روزهای غم

گفتی بیا که دست‌های تو تنها نمی‌شود

حالا بیا و ببین که چه تنها و خسته‌ام/ بعد از تو هیچ وقت دلم وا نمی‌شود

می‌توان گفت چه تلخ!

یا چه سنگین و سیاه!

یا که افسوس و فغان و صد آه!

می‌توان در پی اندوه و غم رفتن آن یار رحیم!

صبح هر روز، به اندازه صد سال گریست!

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

چندی است آسمان دلم وا نمی‌شود

یک غم نشسته روی دلم پا نمی‌شود

احساس می‌کنم که دگر خاطرات تو

کنج خیال خسته‌ی من جا نمی‌شود

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

رفتی و از رفتنت

قلبم شکست

دیده و دل از غمت

در خون نشست

تا کی ز مصیبت غمت یاد کنم

آهسته ز دوری تو فریاد کنم

وقت است که دست از این دهان بردارم

از دست غمت هزار بیداد کنم

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ای کاش که جای آرمیدن بودی

یا این ره دور را رسیدن بودی

کاش از پی صد هزار سال، از دل خاک

چون سبزه، امید بردمیدن بودی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

وجودت را

بر ماندگارترین ستون خوبیها مینگارم

تا بدانی یادت برایم همیشه عزیز بوده

و تا همیشه عزیز خواهد ماند

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

جهانا بی‌وفایی‌ها نمودی

دمی با دل‌شکسته‌ها نبودی

عزیزی از عزیزان را ربودی

غم عالم به قلب ما فزودی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

نابهنگام اجل، فرصت بودن بگرفت

بلبلی را ز چمن، حین سرودن بگرفت

مهر تو، حک شده در قلب همه یارانت

کی توان خاطر تو، تا دم ماندن بگرفت

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آسوده آنکه رنج جهان را کشید و رفت

خشنود آنکه بانگ خدا را شنید و رفت

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی‌تو به جان آمد وقت است که بازآیی

بیا که در غم عشقت مشوشم بی تو
بیا ببین که در این غم چه ناخوشم بی تو

ز بازار محبت غم خریدم
خریدم غم ولیکن کم خریدم

همین داغی که حالا بر دل ماست
ندانم از کدام عالم خریدم